Ke Arah Menjadi Negara Demokrasi Terbaik di Dunia

Pada fikiran YAB Perdana Menteri Malaysia, Dato’ Sri Mohd. Najib bin Tun Haji Abdul Razak, pemansuhan Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) merupakan suatu usaha bagi menjadikan negara ini sebagai sebuah negara demokrasi yang paling baik di dunia.

Menurut beliau, antara perkara yang membolehkan pemansuhan itu dijayakan termasuklah adanya peningkatan kesedaran dalam kalangan masyarakat terhadap hak asasi manusia. Tindakan pemansuhan itu bukan dilakukannya kerana desakan mana-mana pihak, tetapi atas kesedaran (jasa dan budi) kerajaan Barisan Nasional (BN) sendiri, malah beliau meletakkan pemansuhan itu sebagai suatu transformasi politik negara dalam perihal penjagaan hak asasi manusia.

Beliau ingin meletakkan pegangan prinsip demokrasi pada tahap antara yang terbaik di dunia seiring dengan kejayaan negara ini membangunkan ekonomi serta pendidikannya.

Sebagai negara moden dan progresif, kerajaan tidak akan lupa akan mereka (rakyat) yang menyokong kerajaan, sama ada di luar bandar dan bandar.

Demikianlah antara lain yang dikatakan oleh YAB Perdana Menteri kita itu tentang pemansuhan ISA baru-baru ini. Demikian jugalah yang dapat kita fahami tentang kefahaman beliau berhubung erti demokrasi.

Agak malang, beliau tidak mengungkapkan perihal perlunya keadilan, kesaksamaan, dan kejujuran dalam usahanya hendak menjadikan negara ini sebagai negara pengamal prinsip demokrasi terbaik di dunia. Walhal, tiga perkara ini lebih penting daripada penghapusan ISA kerana penghapusan ISA hanya sebahagian daripada jari keadilan.

Penyataan beliau bahawa “Sebagai negara moden dan progresif, kerajaan tidak akan lupa akan mereka (rakyat) yang menyokong kerajaan, sama ada di luar bandar dan bandar” itu sendiri sudah membuktikan ketidakadilan beliau sekali gus membutikan betapa sempitnya kefahaman beliau tentang maksud demokrasi yang sebenarnya.

Adilkah kerajaan yang dipimpin oleh beliau kalau hanya rakyat (sama ada di luar bandar atau bandar) yang menyokong kerajaan yang dipimpinnya sahaja yang tidak dilupakan sedang rakyat yang menyokong pihak lain dinafikan hak mereka? Bukankah dalam negara yang demokrasi, setiap rakyat berhak menyokong mana-mana pihak yang disukai mereka? Bukankah sepatutnya kerajaan berasa bangga kerana memiliki rakyat yang memahami erti demokrasi dan dengan itu mereka harus diraikan, bukannya dikerasi?

Untuk menjadi negara pengamal demokrasi nombor wahid di dunia, pihak yang memerintah mestilah lebih dahulu mendapat pengiktirafan rakyat yang diperintahnya bahawa pihak pemerintah memang mengamalkan prinsip ini sepenuhnya.

Soalnya, adakah sebahagian besar rakyat yang diperintah sekarang menunjukkan tanda bagus apabila diajukan tentang keadilan, kesaksamaan, dan kejujuran?