“Interlok” Abdullah Hussain dan Kasta Rendah MG Pandithan

Mendiang MG Pandithan ialah sebahagian daripada MIC (penggerak parti) pada suatu ketika dahulu, tetapi beliau terpaksa angkat kaki daripada parti itu kemudiannya. Kedudukan beliau dalam MIC dan kerajaan pada waktu itu sangat tinggi. Dalam parti, beliau salah seorang Naib Presidennya; dalam kerajaan, beliau Ahli Parlimen Tapah dan menjadi Setiausaha Parlimen Kementerian Perdagangan dan Perindustrian.

Tetapi, kerana beliau melontarkan dakwaan bahawa pemimpin parti itu (MIC) gagal memperjuangkan hak masyarakat India serta mendakwa bahawa pemimpin parti itu mengamalkan politik yang berorientasikan kasta, beliau telah diberi surat tunjuk sebab pada 2 Jun 1988 dan disingkirkan daripada parti itu pada 16 Julai 1988.

Namun begitu, sebagai Orang Perjuangan, beliau tidak menghentikan perjuangannya di situ. Pada bulan Ogos 1990, beliau telah menubuhkan parti IPF. Walaupun pada awalnya parti itu menyokong pembangkang – Gagasan Rakyat – pada PRU 1990, hal itu tidak berpanjangan kerana beliau kemudiannya mengalihkan sokongan kepada BN sehingga dilantik sebagai Senator pada tahun 1995 oleh PM pada waktu itu, Dato’ Sri Dr Mahathir Mohamad.

Mengapakah saya bercerita tentang MG Pandithan?

Saya memilih beliau kerana beliau ialah contoh insan berbangsa India yang berkasta rendah. Beliau pernah berkata, “Bukan pilihan saya untuk lahir dalam keluarga berkasta rendah. Ini semua ditentukan oleh Tuhan yang juga menentukan siapa yang akan dilahirkan sebagai Melayu, Cina, atau India. Malangnya manusia tidak menyedarinya.”

Mendiang ialah salah satu contoh bagaimana masyarakat India di Malaysia telah menepis amalan kasta sehingga ada antara mereka yang diangkat sebagai pemimpin. Contoh yang sama itu jugalah yang diketengahkan oleh SN Datuk Abdullah Hussain dalam novel “Interlok”nya. Datuk Abdullah, yang tidak disedari oleh segelintir masyarakat India, rupa-rupanya secara sedar telah mengangkat darjat masyarakat India di Malaysia jauh lebih tinggi daripada yang berada di negara asal mereka, sama seperti masyarakat India yang melonjakkan Mendiang Tan Sri MG Pandithan dalam MIC dan IMP.

Saya mula terfikir, sebenarnya yang menentang penceritaan tentang “kasta” dan “Paria” dalam novel itu adakah benar-benar golongan “Paria” atau golongan yang membenci idea ketidakwujudan kasta di Malaysia seperti yang digambarkan Datuk Abdullah? Maksud saya, adakah penentangan itu didukungi oleh golongan yang empat dalam kasta yang dimaksudkan oleh Datuk Abdullah – Brahmin (pendeta), Ksyatria (pemerintah dan pahlawan), Vaishya (peniaga), dan Sudra (buruh) itu – kerana mereka sebenarnya ingin amalan kasta itu diteruskan. Mereka tidak mahu pendedahan itu akan menyebabkan keseluruhan golongan Paria di Malaysia yang sebenarnya (jika ada) menyuarakan penentangan mereka kepada golongan yang empat itu. Kalau demikianlah halnya, alangkah malangnya nasib golongan Paria yang menyokong penentang itu!

(Sebagai tambahan, dalam masyarakat pengamal kasta (merujuk kepada bangsa India), semua puak yang tidak terlingkung dalam empat golongan yang dinyatakan itu ialah “Paria”. Lantas, orang Melayu, Cina, Benggali, Inggeris, Amerika, dan lain-lain duduk di strata mana dalam kasta itu? Rasa-rasanya, amalan tidak bertamadun yang menyamai ciri-ciri jahiliah itu meletakkan Melayu, Cina, Benggali, Inggeris, Amerika, dan lain-lain sebagai Paria juga!)

Jadi, mengapakah mesti mereka sahaja yang marah? Kita juga harus marah!!! Dan kita jangan marah akan Interlok tetapi kita harus berasa marah akan pencipta kasta dan pengamalnya. Wahai masyarakat India, mari kita alihkan tumpuan!