Sekali lagi, manusia melakukan perbuatan yang binatang sendiri tidak melakukannya. Tidak, binatang tidak melakukannya! Rasa saya, tidak ada binatang – katakanlah bapa kucing – yang tergamak untuk menyetubuhi kucing lain tatkala kucing lain itu masih berada “dalam usia kanak-kanak”. (Samalah juga, tidak ada kucing yang menyetubuhi kucing yang sejantina dengannya – jantan dengan jantan, betina dengan betina. Tetapi manusia melakukannya.) Oleh itu, tidak tepatlah ungkapan orang, yang apabila melihat manusia melakukan perbuatan songsang, menyamakan kesongsangan yang dilakukan manusia itu dengan ungkapan “berhati binatang” atau “berwajah manusia, berhati binatang”, dan sebagainya. Barangkali, masyarakat syaitan sendiri tidak melakukannya, Wallahua’lam.
Itulah gambaran awal yang dapat diberikan tentang perbuatan lelaki Sudan yang telah mendera serta merogol dan meliwat seorang kanak-kanak berusia 3 tahun, Aaliyah Aiman Hussin Abdullah, sehingga menyebabkan kematian kanak-kanak itu (al-Fatihah, untukmu Aaliyah).
Semalam, Menteri Pembangunan Wanita, Keluarga, dan Masyarakat YB Senator Datuk Seri Shahrizat Abdul Jalil menyentuh hal ini. Beliau telah menyarankan pesalah kes penderaan dan keganasan kanak-kanak dikenakan hukuman maksimum. Beliau juga meminta pihak polis dan mahkamah memberikan keutamaan terhadap kes kanak-kanak malang ini dan berharap agar mahkamah dapat memberikan tarikh awal bagi mempercepat perbicaraan kes ini. Selain itu, beliau turut meminta ahli keluarga, jiran, pengamal perubatan, dan mereka yang mendapati mana-mana kanak-kanak berada dalam persekitaran yang membahayakan supaya membuat laporan. Beliau turut menegaskan bahawa kegagalan membuat laporan boleh dianggap melanggar undang-undang.
Sebagai pemimpin, Senator itu telah melaksanakan tanggungjawabnya dan beliau berjaya memperlihatkan keprihatinannya. Memang ada saranan beliau yang menyamai saranan pemimpin-pemimpin lain yang apabila berlaku sesuatu tragedi yang melibatkan kematian (termasuk tanah runtuh, kemalangan maut, dan sebagainya), akan mencadangkan perkara yang sama – hukuman yang maksimum wajar dikenakan kepada pesalah yang terbabit. Walau bagaimanapun, permintaan beliau supaya ahli keluarga, jiran, pengamal perubatan, dan mereka yang mendapati mana-mana kanak-kanak berada dalam persekitaran yang membahayakan supaya membuat laporan perlu diberi perhatian.
Saranan beliau itu berkaitan dengan konsep “Cegah Sebelum Parah”. Maksudnya, kita perlu bertindak sebelum berlakunya tragedi. Dalam hal tragedi yang menimpa Aaliyah ini tampaknya konsep ini dikesampingkan oleh masyarakat. Sehingga demikian kita berasa pelik mengapakah tidak ada masyarakat (jiran-jiran) yang berasa sangsi akan hubungan yang wujud antara ibu Aaliyah dengan pemuda Sudan itu? Suami isterikah mereka atau bersekedudukan? Pihak pengurusan dan para pengawal sendiri, tidakkah mereka berasa perlu untuk mengambil peduli akan hal ini? Atau memang menjadi tanggungjawab dan kecenderungan mereka untuk menutup mata terhadap fenomena bersekedudukan ini?
Sekarang, menurut berita terbaharu, ibu Aaliyah itu telah dibebaskan tanpa syarat oleh pihak polis selepas siasatan mendapati dia tidak bersalah tetapi dia akan diminta hadir ke mahkamah sebagai saksi utama kejadian itu.
Timbul tanda tanya, adakah perbuatan ibu Aaliyah tinggal serumah dengan pemuda Sudan itu tidak salah? Apakah pendirian Majlis Agama Islam dalam hal ini? Tidak adakah peruntukan undang-undang yang membolehkan wanita ini disiasat atas kesalahannya bersekedudukan selepas dia “terlibat” dalam apa-apa tragedi? Tidak bolehkah laporan polis digunakan untuk menyiasat “kesalahan” wanita ini bersekedudukan dengan pasangannya itu? Atau barangkali hal ini perlu “dipinggirkan” sementara oleh pihak Majlis Agama Islam bagi memberikan laluan kepada wanita itu menjadi saksi terhadap kes ini?
Apa-apa pun, Aaliyah Aiman Hussin Abdullah telah pergi sebagai akibat penderaan zahir batin yang ditanggungnya. Yang dituduh membunuh ialah pemuda Sudan itu dan yang “memberikan peluang” kepada pemuda Sudan itu untuk berkelakuan di luar sifat kebinatangan itu ialah ibu Aaliyah Aiman sendiri.
Aaliyah Aiman, amanlah hendaknya engkau di sana. Kami yang engkau tinggalkan terasa semakin tidak aman.
Itulah gambaran awal yang dapat diberikan tentang perbuatan lelaki Sudan yang telah mendera serta merogol dan meliwat seorang kanak-kanak berusia 3 tahun, Aaliyah Aiman Hussin Abdullah, sehingga menyebabkan kematian kanak-kanak itu (al-Fatihah, untukmu Aaliyah).
Semalam, Menteri Pembangunan Wanita, Keluarga, dan Masyarakat YB Senator Datuk Seri Shahrizat Abdul Jalil menyentuh hal ini. Beliau telah menyarankan pesalah kes penderaan dan keganasan kanak-kanak dikenakan hukuman maksimum. Beliau juga meminta pihak polis dan mahkamah memberikan keutamaan terhadap kes kanak-kanak malang ini dan berharap agar mahkamah dapat memberikan tarikh awal bagi mempercepat perbicaraan kes ini. Selain itu, beliau turut meminta ahli keluarga, jiran, pengamal perubatan, dan mereka yang mendapati mana-mana kanak-kanak berada dalam persekitaran yang membahayakan supaya membuat laporan. Beliau turut menegaskan bahawa kegagalan membuat laporan boleh dianggap melanggar undang-undang.
Sebagai pemimpin, Senator itu telah melaksanakan tanggungjawabnya dan beliau berjaya memperlihatkan keprihatinannya. Memang ada saranan beliau yang menyamai saranan pemimpin-pemimpin lain yang apabila berlaku sesuatu tragedi yang melibatkan kematian (termasuk tanah runtuh, kemalangan maut, dan sebagainya), akan mencadangkan perkara yang sama – hukuman yang maksimum wajar dikenakan kepada pesalah yang terbabit. Walau bagaimanapun, permintaan beliau supaya ahli keluarga, jiran, pengamal perubatan, dan mereka yang mendapati mana-mana kanak-kanak berada dalam persekitaran yang membahayakan supaya membuat laporan perlu diberi perhatian.
Saranan beliau itu berkaitan dengan konsep “Cegah Sebelum Parah”. Maksudnya, kita perlu bertindak sebelum berlakunya tragedi. Dalam hal tragedi yang menimpa Aaliyah ini tampaknya konsep ini dikesampingkan oleh masyarakat. Sehingga demikian kita berasa pelik mengapakah tidak ada masyarakat (jiran-jiran) yang berasa sangsi akan hubungan yang wujud antara ibu Aaliyah dengan pemuda Sudan itu? Suami isterikah mereka atau bersekedudukan? Pihak pengurusan dan para pengawal sendiri, tidakkah mereka berasa perlu untuk mengambil peduli akan hal ini? Atau memang menjadi tanggungjawab dan kecenderungan mereka untuk menutup mata terhadap fenomena bersekedudukan ini?
Sekarang, menurut berita terbaharu, ibu Aaliyah itu telah dibebaskan tanpa syarat oleh pihak polis selepas siasatan mendapati dia tidak bersalah tetapi dia akan diminta hadir ke mahkamah sebagai saksi utama kejadian itu.
Timbul tanda tanya, adakah perbuatan ibu Aaliyah tinggal serumah dengan pemuda Sudan itu tidak salah? Apakah pendirian Majlis Agama Islam dalam hal ini? Tidak adakah peruntukan undang-undang yang membolehkan wanita ini disiasat atas kesalahannya bersekedudukan selepas dia “terlibat” dalam apa-apa tragedi? Tidak bolehkah laporan polis digunakan untuk menyiasat “kesalahan” wanita ini bersekedudukan dengan pasangannya itu? Atau barangkali hal ini perlu “dipinggirkan” sementara oleh pihak Majlis Agama Islam bagi memberikan laluan kepada wanita itu menjadi saksi terhadap kes ini?
Apa-apa pun, Aaliyah Aiman Hussin Abdullah telah pergi sebagai akibat penderaan zahir batin yang ditanggungnya. Yang dituduh membunuh ialah pemuda Sudan itu dan yang “memberikan peluang” kepada pemuda Sudan itu untuk berkelakuan di luar sifat kebinatangan itu ialah ibu Aaliyah Aiman sendiri.
Aaliyah Aiman, amanlah hendaknya engkau di sana. Kami yang engkau tinggalkan terasa semakin tidak aman.
Sukar memahami undang-undang malaysia ni.
ReplyDeletesalam singgah...
ReplyDeleteSyekh Muaz,
ReplyDeleteSelagi hukum Islam tidak tertegak, yang aneh tampak betul, yang betul tampak aneh.
Sdr Aqil Mubashshir,
Terima kasih atas kunjungan. Semoga beroleh manfaat daripada Blog ini.